Projekt

Budowę kościoła Jan i Maria Kleniewscy rozpoczęli od wykonania i zatwierdzenia projektu kościoła. Z propozycją zrobienia projektu kościoła w Zagłobie zwrócili się najpierw do Stanisława Wyspiańskiego. Zrobili to w roku 1900 w Krakowie, gdy wracali z wyjazdu na wiosnę poza granice Polski. /Spędzali wtedy Wielki Tydzień w Rzymie w kolebce chrześcijaństwa, a poza tym byli kilka dni w Mediolanie i zwiedzili Asyż/. Maria Kleniewska we „Wspomnieniach” na str. 56 tak o tym pisze: „W powrotnej drodze zatrzymaliśmy się w Krakowie. Tam postaraliśmy się o widzenie ze Stanisławem Wyspiańskim w sprawie planów nowego kościoła. Przyjął nas serdecznie, obiecał dać projekt, niestety choroba przeszkodziła i tylko szkice znaleziono w jego pracach”. Do sprawy tej Jan i Maria Kleniewscy przystąpili po raz drugi dopiero w 1906 r., gdy ukaz tolerancyjny cara dla zaboru rosyjskiego /Manifest Tolerancyjny z 1905 r. /pozwolił na to. Wcześniej nie pozwalały na to przepisy wydane przez panujących i rządzących. Dnia 8 [9?] lutego 1906 r. na zlecenie Jana Kleniewskiego warszawskie Koło Architektów ogłosiło konkurs architektoniczny na projekt kościoła /przy cukrowni/ w Zagłobie. W warunkach konkursu ustalono bryłę kościoła, usytuowanie jego, materiał /wapienny kamień/, ilość osób, które miał pomieścić /1000 osób/, a także zakładany koszt, 50000 rubli, na całość przedsięwzięcia. Warunki konkursu zawierały także postulaty dotyczące stylu wznoszonej budowli. Miał to być styl jak najbardziej swojski – polski. Celem tego konkursu było też między innymi zachęcenie projektantów i rożnych artystów do kompozycji /projektowania/ w kierunku jak najbardziej narodowym. Jeszcze przed ogłoszeniem konkursu Kleniewski świadom swych zamierzeń zwrócił się po opinię na temat projektowanego kościoła do niekwestionowanego wtedy autorytetu w sprawie stylu budowli kościelnych, ks. Antoniego Brykczyńskiego, członka Komisji Sztuk i Archeologicznej Akademii Umiejętności w Warszawie, autora książki Dom Boży / Warszawa 1904/, lecz jego odpowiedź listowna nie dała się pogodzić z tym, o czym myślał Klenieniewski. Ks. Brykczyński zdecydowany zwolennik neogotyku, spodziewał się w Zagłobie neogotyckiego kościoła. Kleniewski postanowił jednak budować w stylu jak najbardziej polskim i temu pozostał wierny do końca, o czym świadczą warunki tego konkursu. Na konkurs napłynęło 52 prac /projektów/. Rozstrzygnięcie konkursu nastąpiło 30 maja tego samego roku co konkurs, a ogłoszenie wyników 27 VI 1906 r. Sąd konkursowy w osobach: Józef Dziekański - architekt, Zygmunt Gloger - etnograf i historyk, Mikołaj Jałowiński - architekt, Mikołaj Wawrzeniecki - malarz, Konstanty Wojciechowski - architekt /autor projektu pałacu w Kluczkowicach/, pierwszą nagrodę i 1000 rubli przyznał projektowi Kazimierza Skórewicza. Poza tym Jury tego konkursu przyznało drugą nagrodę i 300 rubli projektowi oznaczonemu godłem „Opoka” - Tadeusza Szanior i 12 projektów wyróżniło opublikowaniem /zaszczytną wzmianką/. Skórewicz do Zagłoby zaproponował kościół wykonany z kamienia i cegły z elementami stylu zakopiańskiego, wewnątrz nawiązujący do ulubionego przez siebie klasycyzmu. Projektant oprócz sporządzenia projektu architektonicznego, podjął się opracowania także koncepcji wyposażenia wnętrza, ze sprzętami i szatami liturgicznymi włącznie. Konkurs na kościół w Zagłobie to, jak się dzisiaj określa jeden z ważnych momentów historii architektury polskiej - to kreacja nowego stylu polskiego /stylu narodowego/. W czerwcu 1906 r. w gmachu Stowarzyszenia Techników w Warszawie odbyła się publiczna wystawa prac nadesłanych na konkurs. Zwycięzca konkursu, Kazimierz Skórewicz, zobowiązał się 17 X 1906 r., podpisując z Kleniewskim umowę, wykonać projekt do zatwierdzenia za sumę 1050 rubli srebrnych i do nadzoru budowy za sumę 25 rubli za każdorazowy przyjazd na budowę. W Zagłobie postanowiono ostatecznie budować kościół według projektu Skórewicza.

Ogłoszenie konkursu na wykonanie projektu kościoła

Ogłoszenie wyników

Zobowiązanie Kazimierza Skórewicza